Natuurgeneeskunde

Wat is natuurgeneeskunde

De term natuurgeneeskunde wordt meestal gebruikt als verzamelnaam voor diverse soorten geneeskunde die het natuurlijk herstel van lichaam en geest proberen te bereiken. Belangrijk is daarbij dat men er in de natuurgeneeskunde vanuit gaat dat mens en dier een natuurlijke geneeskracht hebben die ernaar streeft het om ziekte te voorkomen en te genezen.

Er bestaan vele stromingen in de natuurgeneeskunde en binnen die stromingen bestaan er weer veel verschillende richtingen en behandelmethoden. Een belangrijke stroming binnen de natuurgeneeskunde is de laatste decennia de biologische geneeskunde. In deze stroming wordt kanker niet als ziekte van een orgaan gezien, maar als een regulatiestoornis van de totale mens. De biologische natuurgeneeskunde is dan ook vooral van belang in een vroeg stadium de gezondheid weer te herstellen.

Opvallend is wel dat er steeds meer bewijs komt dan Vitamine D, dat in de huid onder invloed van zonlicht gemaakt wordt en dus eigenlijk een hormoon is, een beschermende werking op het ontstaan van kanker heeft.
Luchttherapie, het inademen van schone, zuivere lucht wordt als heilzaam gezien.
Hiermee kunnen afvalstoffen het lichaam via de longen en de huid verlaten.
Daartoe is noodzakelijk dat de ademhaling op de juiste manier plaatsvindt.
Dus een combinatie van borst-, buik- en flankademhaling. De ademhaling kan tevens gebruikt worden als ontspanningstechniek.

De natuurgeneeskunde kent 3 hoofdpunten

1. Elk organisme bezit de kracht om stoornissen te bestrijden en zicht te herstellen. Er bestaat een natuurlijke neiging naar gezondheid. Dit zelfgenezend vermogen wordt ook wel ‘de innerlijke arts’ genoemd.
2. Alle vormen van ziekte zijn terug te voeren op een ophoping van afvalstoffen in het lichaam. Deze ophoping wordt veroorzaakt door onjuiste lichaamsgewoonten die jarenlang bestaan. Belangrijkste redenen zijn verkeerde voeding, een slechte lichaamshouding, te weinig beweging, een onvolledige ademhaling en psychische spanningen.
3. Acute ziekten worden gezien als een gerichte poging van het lichaam om opgehoopte afvalstoffen te verwijderen. Een acute ziekte is dus het resultaat van een genezings- en reinigingspoging van de natuur. De werkelijke ziekte is dan de abnormale samenstelling van de lichaamsvochten (zoals bloed en lymfe) door een opeenhoping van afvalstoffen (slakken) en vergiften. Een chronische ziekte ontstaat wanneer de natuurlijke genezingskracht niet in staat is met een acute reactie op de ziekte te reageren. Afvalstoffen en vergiften krijgen dan de overhand en er ontstaat een vernietiging van weefsels en organen. Hydrotherapie betekent behandeling door gebruik van water. Wisselbaden, koude begietingen, warme kompressen (pakkingen) behoren hiertoe.

Er worden 6 fasen onderscheiden

1. De excretiefase
2. De reactiefase
3. De depositiefase (afzetting stoffen in weefsels)
4. De impregnatiefase (doordringing in de weefsels)
5. De degeneratiefase (verval weefsels)
6. De neoplasmafase (nieuwvorming, kanker)

De laatste 3 fasen zijn veelal niet meer (geheel) te genezen, er heeft dan al te veel weefselschade plaatsgevonden.

Een verstoorde bacteriehuishouding (darmflora) wordt geacht veroorzaakt te zijn door veranderde voedingsgewoonten van de moderne, westerse mens en ook door gifstoffen als chemische geurstoffen en kleurkleurstoffen, conserveringsmiddelen, huishoudelijke schoonmaakproducten, enz... Door de slechtere darmflora zal het afweer (immuunsysteem) niet meer goed functioneren. Voor deze theorie is inmiddels wetenschappelijk veel bewijsmateriaal aangedragen.